Shkruan: ABAZ SELMANI
Hajde me m,pa çdo dit,
mos më le me u mërzit,
un kur t’vdes ,
nuk shoh e nuk ni,
a ki me kajt ,a ki me majt zi.
Më pyt sa jam gjall,
a kom me hangër,
a kom me pi,
e jo masi të vdes,
me m’shkru poezi.
Mos mi njeh djegat njo ka njo,
un nuk ni as nuk shoh,
sa isha i gjall,
ti nuk kishe koh.
Kot mi pagun harxhimet e vorrimit,
un nuk zgjohem ma,
mundesh çka dush me ba,
por un nuk jam me t’pa,
e sa isha n’kët dynja,
copa dojshe me m’ba.
Kot ulesh n,ball të konakut,
e i prit njerzit që vin për mu,
me ju ngushllu,
a sa jam kon gjall,
rrall vishe me m’vizitu.
Me m’pas desht sa jom kon gjall,
ma mir u kon,
Naj fjal t,mir me ma pas than,
ma mir u kon.
Po du me than,
para se me lan ,
çdo njeri dynjan,
jepi zor n’katër an,
Dashni me i dhan.
Dujëm sa jam gjall,
e kur të vdes, ma bon një nder,
mos qaj se un nuk ni,
atëher vetëm lutja ka vler.
